Łowiectwo jest tą dziedziną życia społecznego, w której zbiegają się specyficzne formy i metody działania, potrzeby gospodarcze i społeczne, wreszcie chęci, ambicje i pasja ludzi, którym knieja i pole zajmują dużo miejsca w sercach i umysłach. Jest coś w łowiectwie fascynującego co przyciągało przed wiekami i przyciąga nadal wielu miłośników przyrody i dzikiego zwierza. W tej licznej rzeszy myśliwych, znajduje się grupa ludzi, którzy od 1950 roku związali się ze Świekatówkiem, siedzibą naszego Koła Łowieckiego.
W roku jubileuszowym nasza myśl szczególnie wiąże się z tymi, którzy organizowali nasze łowiectwo, którym chyba było najtrudniej pracować, bo zaczynali wszystko od podstaw. Bogusław Jeszke, Aleksander Rękosiak, Alfons Lamparski, Jan Zieliński, Jan i Stanisław Sakowie, Jan Rawski, Edward Bartol, Michał Sokołowski i Julian Chłąd byli tymi, którzy na mocy uchwały Komitetu Wykonawczego Polskiego Związku Łowieckiego z dnia 17.11.1950 roku utworzyli Koło, które przyjęło nazwę: Koło Łowieckie w Świekatówku, pow. Świecie n/W, dzierżawiąc obwód "Brzeźno", obejmujący wsie Świekatowo, Lubania Lipiny, Serock, Łowinek i Brzeźno.
W skład pierwszego Zarządu weszli:
Edward BARTOL - przewodniczący
Julian CHŁĄD - łowczy
Michał SOKOŁOWSKI - sekretarz
Ważnym etapem rozwoju organizacyjnego Koła był rok 1953, kiedy to nastąpiło połączenie trzech kół łowieckich ze Świekatówka, Bukowca i Pruszcza. Na wspólnym zebraniu członków tych kół postanowiono zlikwidować mało liczebne dotychczasowe koła i utworzyć jedno, gospodarujące na większym terenie. Powstało zatem nowe koło, które przyjęło nazwę: "Polski Związek Łowiecki - Koło Łowieckie przy Nadleśnictwie Świekatówko". Prezesem został K. Bartol, łowczym A. Rękosiak, sekretarzem M. Sokołowski, a skarbnikiem F. Kurowski. Obszar obwodu wynosił 4.574 ha, było 18 członków, którzy płacili składkę w wysokości 5 zł kwartalnie.
Od tego czasu nie było większych zmian organizacyjnych, poza oczywiście statutowymi zmianami władz. W 1956 r. była próba połączenia się z KŁ nr 4 w Bydgoszczy, lecz na skutek istotnych zastrzeżeń naszego Zarządu, połączenie nie nastąpiło.
W minionym 35-leciu zmieniały się kilkakrotnie granice obwodu, l tak w 1957 r., w skład obwodu nr 30 weszły wsie: Franciszkowo, Kotomierz i Wudzyn a obszar liczył 8.371 ha. W 1964 r. zmienił się numer obwodu na 33 "Gołuszyce" o powierzchni 7.150 ha. Kolejna i ostatnia dotychczas zmiana nastąpiła w 1981 r., kiedy to w skład naszego obwodu nr 62 włączone zostały tereny Małych Łąk i Piaseczna. Obecnie gospodarujemy na 7760 ha. Od początku swego istnienia w Kole odzywały się głosy o wydzierżawienie obwodu leśnego i uzyskanie możliwości polowania na zwierzynę grubą. Starania niektórych zarządów nie przyniosły jednak konkretnego rezultatu.
Organizacja pracy zarządów, rozwój hodowli zwierzyny, dyscyplina organizacyjna i dokumentacja były różne w historii Koła. Jak zwykle zależało to od ludzi. Na podstawie dokumentów i wspomnień członków na wyróżnienie zasługują pewne okresy oraz określeni myśliwi. Jasnym okresem przedstawiają się lata do 1956 r. Wtedy to energia niektórych myśliwych spowodowała, że Koło prowadziło ożywioną działalność hodowlaną i organizacyjną. Zwracano dużą uwagę na dokarmianie zwierzyny i odstrzał drapieżników, organizowano czyny społeczne, odbywały się zabawy myśliwskie. Inicjatorem wielu akcji był kol. M. Sokołowski. Następne lata charakteryzowały się dużą częstotliwością zmian zarządów, słabą dyscypliną organizacyjną i brakiem większych inicjatyw hodowlanych. Realizowano jednak podstawowe zadania statutowe, normalnie odbywały się polowania zbiorowe i zebrania członków. Ważnym momentem w życiu Koła było objęcie stanowiska prezesa przez kol. Tadeusza Stachowiaka w 1967 r. Nastąpiło zdecydowane ożywienie pracy zarządu, pojawiły się protokoły z jego posiedzeń, wzrosła dyscyplina organizacyjna, hodowla przybrała określone formy. Zapoczątkowane wówczas formy i metody pracy prowadzone są i doskonalone do dziś. W końcu lat sześćdziesiątych nastąpiło przewartościowanie pewnych funkcjonujących przyzwyczajeń, nawyków i form działania. Szala działań zaczęła się przechylać na stronę hodowli i ochrony zwierzyny. Takie zresztą zmiany zachodziły wówczas w całym kraju. Kto to spostrzegł i docenił a w praktyce zaczął realizować ten wygrał Mimo chemizacji, mechanizacji, nieudolnej melioracji i innych tzw. obiektywnych przyczyn łowiectwo nasze nie upadło, a przynosi określone efekty i satysfakcję. Dobrym zabiegiem organizacyjnym okazał się wprowadzony w 1972 roku podział obwodu na łowiska. Prawie każdy z myśliwych uzyskał jedno łowisko, gdzie hoduje i poluje. System ten sprawdził się i funkcjonuje z powodzeniem do dzisiaj.
W latach siedemdziesiątych odmłodniał nasz oddział myśliwych. Doświadczenie starszych i zapał młodych przynosiły efekty. Zaczęto hodowlę bażanta, zaopiekowano się sarną polną, zaczęły się sukcesy w strzelectwie myśliwskim, pojawiły się psy rasowe. W 1976 r. Koło nasze przyjęło nazwę "BREKINIA" zaproponowaną przez kol. T. Stachowiaka, a upamiętniającą zabytkową aleję jarząbu szwedzkiego ciągnącą się od Łowinia do Łowinka. W herbie gałązkę jarząbu brekini natomiast w logu zająca, który od początku istnienia Koła był nie tylko podstawowym pozyskiwanym zwierzęciem łownym, ale też wokół niego koncentrowało się życie łowieckie, tradycje, sukcesy i porażki każdego z nas.
Członkowie "Brekini" przez cały czas wywodzą się z tych samych warstw społecznych i zawodowych. Podstawową grupę stanowią leśnicy oraz rolnicy, robotnicy, pracownicy umysłowi i młodzież ucząca się. Liczba myśliwych w Kole oscylowała przez lata wokół 20 - 25 osób, dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych zwiększyła się do 30. W ciągu 35 lat, na krótko, dłużej lub na stałe związało się z "Brekinią" 66 myśliwych. Tu, w tym Kole, wielu z nich nauczyło się łowiectwa i przeżyło wiele wspaniałych chwil. Tu też nieraz niektórzy doznali goryczy porażki czy musieli wysłuchać ostrych upomnień łowczego na polowaniach. Wszystko to jednak służyło dobru łowiectwa i naszej myśliwskiej braci.